İnsanlar görmek istediği pencereden bakar ve görmek istediklerine. Burada asıl mesele nereye nasıl baktığınız değil? Niçin baktığınızdır.
Bir gün zengin bir baba oğlunu köye götürür.
Bu yolculuğun tek amacı vardır; insanların ne kadar fakir olabileceklerini oğluna göstermek. Çok fakir bir ailenin evinde iki gün geçirirler. Köyden oturdukları kente dönerlerken baba oğluna sorar; Evlat "İnsanların ne kadar fakir olabildiklerini gördün mü?"
"Evet!"
Anlat bakalım evlat ne gördün ve ne öğrendin?"
Çocuk cevap verir.
"Şunu öğrendim:
Bizim evde bir köpeğimiz var,
… onlarınsa üç.
Bizim bahçede çok büyük bir havuzumuz var,
… onlarınsa sonu olmayan bir dereleri.
Bizim birkaç halımız var,
… onların yemyeşil, göz alabildiğince uzanan çimenleri.
Bizim görüş alanımız karşı apartmana kadar,
… onlarsa bütün bir ufku görüyorlar.
Çocuk sözünü bitirdiğinde babası söyleyecek bir şey bulamaz.
Çocuk ekler;
Baba "Teşekkürler, Ne kadar fakir olduğumuzu gösterdiğin için!''
Sormak istiyorum biz Turgutlu’da yaşanan olaylara nasıl bakıyoruz ve hangi gözle bakıyoruz?
Görmek istediğimiz pencereden mi? Yoksa öylesine mi…Yoksa..Gerçekten görmemiz gereken bir pencereden mi?
Şahsım adına konuşmam gerekirse ben bakılması gerektiği gibi her yönlü bakıyorum olaylara ve Turgutlu’da yaşananlara.
Saygılarımla…
