Adı: Abbas
Memleket: Kenya
Erasmus ( Yüksek Öğretim Programı ) sayesinde gelmiş Türkiye ‘ye ve sonra kasabamıza. Türkçesi iyi, derdini anlatabiliyor, “abijim”
diyor misal
“ insanlar bana çok tuhaf bakıyor” .
Derdi bu “dilenmiyorum, insanlara bir zarar vermiyorum, ama ben anlamıyorum niye bana tuhaf bakıyorlar, bakkaldan ekmek alamıyorum abijim”
“haklısın” diyorum Abbas. Ve fakat yapacak bir şey yok.
“ biz sana, sen bize alışacaksın”
Abbas bize alışmış çoktan,
“ne olur diyorum referandum?”
Pişkin pişkin sırıtıyor “ reis ne derse o” fakat ülkenin sol jargonunu da biliyor köftehor “ sıkma abijim sen janını“ diyor
“ her şey iyi olacak”
…
Bir zaman sonra bir Suriyeli kız çocuğu kesiyor önümü, nedense hiç konuşmuyor, kasabanın orta yerinde, hem de orta parkında, sadece gözlerimin içine bakıyor, bakıyorum deli gözbebeklerine
“ ekmek “ diyor
“ devlet veriyor ya “ diyorum
Ama umursamıyor ..
Yine inatla ve inançla bakıyor…
Kimi zaman ATM ‘ler de ,
kimi zaman alışverişte,
kimi zaman en olmadık zamanlarda,
Misal yarım emeğe katık etmişken falanı filanı…
Karşımıza çıkıveriyorlardı… Ve sonra birden bire kayboluverdiler her nedense. Birkaç kez zabıtanın yakındığını bilirim… “topla topla bitmiyor” serzenişlerini halen duyar gibiyim
Abbas kadar olmasa da anlatamaya çalışıyorum derdimi.
Son zamanlarda pek göremez olduk Suriyeli mültecileri,
kah Orta Parkta,
kah trafik lambalarının önünde ( Koşu Kırı dahil) …
Ucuzundan bir tekerleme geliyor aklıma…
“ portakalı soydum
Başucuma koydum
Ben bir yalan uy-dur-dum”
Saygılarımla …
