GÖNÜL ÖKSÜZ, AKIL ÇIKMAZDA
GÖNÜL ÖKSÜZ, AKIL ÇIKMAZDA
Çıkmak içim viran taraçaya,
Bir oh çekmeye kurtuluşa,
Ne çaresiz, ne hazin,
Merdiven mi kalmış ki,
Herkes kendince bir ısrarda...
Çakmakta elinde çekiç,
Ne çıkacak kimse bilmiyor ufukta,
Nereden nereye çıkacaksın...
Hem ev yangınlarda,
Sen çıksan ne ifade eder,
Yukarı hava almaya...
Bebenin çığlığı gelirken,
Sen sinende parça parça iken,
Bakıyorsun çakılanlara,
Ne merdiven çıkar,
Ne de bir masa...
Sadece tak tuk sesinden başka.
Hem olsa ne fark eder,
Konuşacak nizam mı kalmış
Üslup mu?
Kuduran kafirin dünyasının
Borazan bağırtısında…
Tarih gitmiş, yol yordam
Haritasız...
Neden demeye ne takat kalmış
Ne de iddia...
Nasıl'a ne ola!
Hakikat Paramparça,
Dokuz köyden kovulan kim
Kayıplarda...
Zaman salmış freni,
Kimin artık umurunda
Kübra ya da yanma
Hem de cayır cayır...
Donmuşsa gönül,
Mahkûmsa Us,
Allah'ım bu ne kabus...
Etme beni devre mahpus,
Çıkar beni karanlık mağaralardan,
Kılma umutsuz ve ufuksuz,
Ya kısalt kıvranmaları,
Ya da eyle tek yanı ağır
Tahtaravela,
Fırlatayım önümde gördüğüm
Ne varsa halvet
Ya da eziyet adına...
Bak bir yirmi dört daha giderken,
Bıraktırma işimi yarına,
Koyma gayrı beni
Yetim aksanımda debelenen,
Çıkar buradan
Ya bir vücut,
Aşayım gayrı
Benden öte her bir hudut...
Çünkü bilmekteyim ve
Sen biliyorsun ki,
Çizemem, unutamam,
Salla gitsin diyemem...
Dediğimde aslında
Kaybeden bir cansızım,
Vicdansız,
Teslim olmuş
Zamanlar üstü esarete,
Var tut elimden gayrı
Amasız, acabasız olayım,
Uçayım sonsuz gerçeğin
Hürriyetine...
